- mensûb
- (A.)[ بﻮﺼﻨﻡ ]nispet edilen, ait, bağlı.
Osmanli Türkçesİ sözlüğü . 2015.
mensûb
Look at other dictionaries:
MENSUB — Bir şeye veya kimseye nisbeti olan, alâkası bulunan. Bir şeyle ilgili olan … Yeni Lügat Türkçe Sözlük
İSM-İ MENSUB — Gr: Kelimenin sonuna Türkçede Li , Arabça ve Farsçada kelime sessiz harfle bitiyorsa, bir î , sesli harfle bitiyorsa; yerine göre sesli harf atılarak veya atılmayarak î veya vî harfi getirilerek yapılan, nereli ve nereye mensub olduğunu ifade… … Yeni Lügat Türkçe Sözlük
MENSUBÂT — (Mensub. C.) Bir yere mensub olanlar. Bir yerin adamları … Yeni Lügat Türkçe Sözlük
MENSUBÎN — (Mensub. C.) Mensublar. Mensub ve alâkadar olanlar. Bir daire veya yerin adamları … Yeni Lügat Türkçe Sözlük
FARUKÎ — Hz. Ömer (R.A.) soyuna veya adâletine mensub olan. Hz. Ömer e mensub ve müteallik. İmam ı Rabbanî nin bir lakabı … Yeni Lügat Türkçe Sözlük
mensup — sf., bu, Ar. mensūb Bir yerle veya bir kimseyle bağlantısı olan, ilişkili, den olan, e bağlı (kimse) Bu cemiyetin mevcudiyeti ve faaliyeti ordu mensuplarının asabiyetini tahrik ediyordu. Atatürk Atasözü, Deyim ve Birleşik Fiiller mensup olmak … Çağatay Osmanlı Sözlük
cağatay — cengiz hanin üçüncü oğlu ismi dir; asiya i vustada bir rütbe, lisan i cağatay buna mensub dir … Çağatay Osmanlı Sözlük
kara kalpak — Moğul cinsine mensub bir ulus dir … Çağatay Osmanlı Sözlük
munğal — Kalmak ulusuna mensub bir kabile dir … Çağatay Osmanlı Sözlük
nayman — özbeklere karışmış bir tayfe ismi dir, ki aslı tatar aşiretlerine mensub dur … Çağatay Osmanlı Sözlük
